Ga naar de inhoud
Home » Het loslaatmiddel

Het loslaatmiddel

Afscheid nemen is niet altijd eenvoudig. Zeker niet als er veel goede herinneringen zijn. Die herinneringen kunnen je doen vastplakken aan het verleden. Maar je kunt ze ook meenemen de toekomst in. Daarover gaat het ‘loslaatmiddel’.

Er was eens een paard dat moest verhuizen naar een andere stal. Maar dat lukte niet. Het zat vast in zijn oude stal. Het was een mooi, wit paard en natuurlijk sterk als een paard. Maar hoe het ook trok en wrong, het kon maar niet uit zijn oude stal wegkomen. ‘Hier liggen zoveel mooie herinneringen,’ zei het paard, ‘ze willen me gewoon niet loslaten. Het zijn er gewoon teveel.’

‘Een paardenmiddel!’ zei een oude wijze koe, ‘We hebben een paardenmiddel nodig om het paard los te krijgen van al zijn herinneringen.’ De biggen knorden instemmend. Natuurlijk, dat was de manier om het paard los te maken. Dat ze er niet eerder aan gedacht hadden! Maar wie had er een paardenmiddel?

De dierenarts kwam eraan fietsen. Hij had een koffer vol paardenmiddelen bij zich. Hij was heel knap. Dat zag je aan zijn grijze haren en zijn bril, maar vooral aan zijn scherpe neus waarmee hij problemen kon ruiken. De dieren hadden de dokter niet eens hoeven op te bellen; hij had gewoon geroken dat er iets met het mooie witte paard aan de hand was. Maar een paard dat vastzat aan zijn herinneringen … ‘Tja, voor een losse hoef of haaruitval of een in de knoop geraakte paardenstaart heb ik wel paardenmiddelen,’ zei de dokter, ‘maar hiervoor heb ik niets. Goedemiddag.’ De dierenarts sprong op zijn fiets en verdween.

‘Mijn goede vrind de olifant kent zekerlijk wel een paardenmiddel,’ sprak de papegaai. Hij was opgegroeid bij deftige mensen en dat was goed te horen. ‘Ik haal die grijze rakker zelf wel even op.’ In een mum van tijd was de papegaai terug met de olifant. ‘Dit is mijn paardenmiddel,’ toeterde de olifant, terwijl hij zijn spierballen liet zien. ‘Bind een touw vast aan het paard en dan zal ik hem wel even lostrekken.’ De olifant pakte het touw met zijn slurf en begon te trekken. Zijn anders grijze gezicht werd rood van inspanning. Zijn rug kromde zich en zijn slurf werd langer en langer. Maar de mooie herinneringen hielden het paard stevig vast. Na een dag lang trekken gaf de olifant het op. Zijn slurf is altijd lang gebleven en zijn rug is tot op de dag van vandaag krom.

Wie ze ook vroegen, niemand kende een goed paardenmiddel, zelfs de wijze uil niet. Maar de uil had wel een goed idee. Hij legde het probleem voor aan Frans, de beschermengel van de dieren. Frans vloog naar de aarde met een busje in zijn hand en een kwast. De dieren keken verbaasd naar Frans, vooral toen hij de stal binnenging. Ze zagen hoe hij alle goede herinneringen verzamelde. Een voor een deed hij ze in het busje. Nadat hij ze allemaal erin had gestopt, roerde hij goed. Daarna stapte hij op het paard af en begon hij de mooie herinneringen als zwarte strepen op het witte paard te schilderen. ‘Zo,’ bromde Frans, ‘zo kan je die herinneringen met je mee blijven dragen en hoef je niet in die stal te blijven vastzitten.’ Het paard hinnikte verheugd. Het was vrij!

De dieren lachten en zeiden dat het witte paard met al zijn strepen op een zebrapad leek. Vanaf die dag noemt iedereen hem dan ook ‘zebra’.