De mensen op het eiland, midden in zee, hadden opvallend hoge schouders. Dat komt doordat ze zo vaak ophaalden. Altijd als er wat aan de hand was, haalden ze hun schouders op. ‘Laat maar,’ zeiden ze dan. Doordat ze de laatste letters niet uitspraken, klonk dat als ‘Lama’. Vandaar dat iedereen het eiland ‘Lamaland’ noemde.
Vaak vergingen er schepen voor de kust van Lamaland. De mensen haalden dan hun schouders op. Jammer van die zeelui die in de golven verdwenen. Maar wat zou het? De eilanders kenden hen toch niet. Ze zeiden alleen maar: ‘Lama.’ Behalve de familie Snoep. Die vonden het erg dat die zeelui verdronken. Misschien kwam dat doordat ze weleens in de kerk hoorden dat ieder mens meetelt. Meneer Snoep bedacht dat hij iets moest doen. Nu was hij toevallig heel goed in het bedenken van snoep, speciale snoep, die mensen anders kon maken. Hij bedacht een recept voor snoep met suiker. Moeder Snoep maakte het in haar keuken en de kinderen Snoep deelden het uit op het eiland. Vanaf dat moment waren de eilanders minder onverschillig.
Als er bij Lamaland een schip was vergaan, spoelden er vaak allerlei dingen aan: hout, touw, soms ook lading van de schepen. De bewoners van het eiland gingen dan zo snel mogelijk naar het strand en pakten wat ze pakken konden. De sterksten meer dan de zwaksten. Ze verdeelden wat ze vonden nooit eerlijk. In de kerk hoorden ze wel dat je eerlijk moest zijn, maar ze haalden hun schouders op en zeiden alleen maar: ‘Lama.’ Behalve meneer Snoep. Hij bedacht een recept voor snoep met suiker en munt. Moeder Snoep maakte het in haar keuken en de kinderen Snoep deelden het uit op het eiland. Vanaf dat moment waren de eilanders minder onverschillig en minder oneerlijk.
Elk jaar verdronken er heel wat zeelieden voor de kust van Lamaland. Zo was het altijd geweest en zo zou het altijd wel blijven. Dat vond iedereen. Niemand dacht dat het ooit anders zou gaan, ook al hoorden ze in de kerk weleens het woordje ‘hoop’. Ze haalden hun schouders op en zeiden alleen maar: ‘Lama.’ Behalve meneer Snoep. Hij bedacht een recept voor snoep met suiker, munt en peper. Moeder Snoep maakte het in haar keuken en de kinderen Snoep deelden het uit op het eiland. Vanaf dat moment waren de eilanders minder onverschillig, minder oneerlijk en kregen ze meer hoop. En wie hoop heeft, krijgt goede ideeën. Dat is het aardige van hoop. Ze kregen het idee om een reddingsboot te bouwen. Vanaf toen werden er, als er een schipbreuk was, veel zeelui gered.
In de kerk zei de dominee dat er veel dingen waren veranderd. Veel ging er nu beter dankzij het snoep van de familie Snoep. De dominee zei ook nog dat de mensen voortaan dat snoep maar vaak moesten eten. Hij deelde het aan iedereen uit en noemde het ‘pepermunt’. Niemand haalde nog de schouders op. Niemand zijn nog: ‘Lama.’ Ieder knikte nu en zei: ‘Amen.’ Maar de laatste letter spraken de eilanders niet uit, dus het klonk als ‘Ame.’ Vanaf die dag heet het eiland niet meer ‘Lamaland’, maar ‘Ameland’.