Stephan de Jong

De amandelboom stond er kleurloos bij. Hij had het koud. Maar dat was het ergste niet. Het ergste was dat hij vergeten had hoe hij moest bloesemen. Bloesemen was het beste dat hij kon. Maar de herinnering hoe dat moest, was ver weggezakt, tot ergens diep onder zijn wortels. Er kwam een schilder voorbij. Hij hoorde het trieste verhaal van de boom aan. De schilder zette een doek neer en pakte verf. Hij schilderde een amandelboom met bloesems die zo mooi waren dat niemand ze ooit zou vergeten. Ook de amandelboom niet. Dat voorjaar bloeide hij als nooit tevoren. Met bloesems die even mooi waren als op het schilderij. Misschien nog mooier. Dat weet ik niet. Ik weet wel dat mooie dingen het beste in ons weer naar boven halen.